lunes, julio 02, 2007

ESPERANDO NADA

Con el mismo recelo
que la playa
espera el beso del mar al alba,
yo espero el tuyo,
ansiosa por tenerlo
pegado en mis labios.
La espera se vuelve amarga
cuando a te veo
y me ignoras.

Amor y odio.
Son dos polos
que a pesar de ser opuestos,
se atraen.
Por ti
eso es lo que siento.

Amor y odio,
odio y amor. Esencia de vida.
La mía es tan efímera
como otras tantas,
aunque al verte
envejece el doble.

Dicen: Quien da primero
da dos veces.
Y aunque primero
no hayas sido,
dos veces si has dado
al hurgar bien hondo
en la llaga ya profunda.

Estar esperándote,
es estar esperando nada.
Quemo mi tiempo
como quien quema sus naves,
aguardando tu venida,
esperando mi muerte; Ella
me seduce tanto como tú.

Seducción.
Contacto es lo que quiero.
Verbal,
carnal.
Son cosas, aunque diferentes,
iguales.

Quien espera esto,
-yo, alma en pena –
espera la llegada del milagro
nunca ocurrido.
Callo en silencio
mis delirios y pesares,
procurando enmudecer
tu voz en mi alma,
porque me duele tanto
como puñal encendido.

Hablarte a ti
es hablarle al vacío.
Esperarte a ti,
esperando nada.

3 comentarios:

CatiSampolFrontera dijo...

Gràcies. Ido aquest poema ja te 8anys. Això si, enguany, que ha estat quan he reprès els meus poemes i he tornat a escriure´n d´altres, ha estat quan l´he perfilat. Si que es veritat que es un poema molt sentit, sobre tot en aquell temps, i jo tan joveneta...
No sabia si penjar-lo o no, però m´he decidit ara.

Per cert, sempre seràs " el eterno anonimo"? jeje. No tens un blog? ido a que esperes a escriure els comentaris des d´ell? Si ningú se fica amb tu, jo ho faré jo. Ja te faré propaganda.

Una besada.

Enriqueta dijo...

"Quemo mi tiempo como quien quema sus naves..."

SUBLIME.

Poema de entrega.
Noto la rotación líquida en un flujo continuo. Succión lechosa. Como una virgen amamantando a un crío. Aunque también percibo saliva y salobre a partes iguales.
Sí, una interpretación que quizá se aleje de lo narrado. Pues me emociona muchísimo y me hace imaginar múltiples posibilidades.
El escenario griego, aunque por momentos también nórdico. Como una estampa romántica de Böcklin.

Catalina... Catalina... BELLÍSIMO!
La hostia, diría yo.

Eh!!! FELIZ CUMPLE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

UN BESAZO ENORME!!!!

CatiSampolFrontera dijo...

Querida Enriqueta!

Me encanta que me digas estas cosas! Este es uno de mis poemas preferidos desde hace mucho tiempo, desde cuando era una "pipiola", jeje.

Aunque tiene un mensaje claro, me gusta que mis poemas tengan otras interpretaciones, y las que tu me propones me gustan mucho. Nunca llegué a pensar en la acepción de la lactancia, como interpretación a estos versos, aunque conociendome, sabes cuales son mis futuros deseos. Es una perspectiva diferente y me mola.

Bueno, en directo, en nuestras tertulias semanales, seguiremos comentando este y otros poemas.

Gracias, gracias, gracias...

Un beso enorme, guapa!